Tijdens de restaurantweek nam ik hem mee naar een mooi vegetarisch restaurant. Speciaal voor die week hadden ze een bijzonder menu. Ik keek ernaar uit, het voelde als een cadeautje voor ons samen. Nog voor het hoofdgerecht was hij al boos. Zijn ogen vernauwden zich. “Je gaat me toch niet meenemen naar dit luxe restaurant als het vegetarische week is? Wat haal je je in je hoofd?” Het sneed door me heen. Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, lachte zwakjes, zocht naar een neutraal onderwerp. Maar de avond was kapot. Zoals zo vaak.

Op vakantie barstte de bom. De kinderen waren druk, niets bijzonders, maar hij explodeerde. Schreeuwde. Hij gaf hun de schuld van zijn eigen woede, pakte ze te hard vast. Ik voelde iets in mij knappen. Het was alsof ik van een afstand toekeek en ineens helder zag wat ik al die jaren had weggeduwd: dit was niet normaal, dit was niet mijn schuld.

Terug thuis negeerde hij me. Zes weken lang. Geen woord. Alsof ik lucht was. In die stilte vond ik mijn kracht terug. Ik regelde een klein huisje, sprak met een advocaat. Iedere stap voelde als ademen na te lang onder water te zijn geweest.

Maar de klap kwam later. Mijn lichaam leek voortdurend op scherp te staan: ik sliep amper, schrok bij elk geluid, mijn hart bonsde zonder reden. Ik trilde vaak, alsof ik niet meer in mijn eigen vel paste. Mijn longen deden pijn; uiteindelijk kreeg ik een longontsteking. Het was alsof alle jaren van angst en spanning eindelijk hun tol eisten.

Mijn geest voelde net zo beschadigd. Angst zat onder mijn huid, ik was voortdurend alert, wachtend op een dreun die niet meer kwam. De nachten waren het ergst: slapeloos, met herinneringen die als schaduwen door mijn hoofd trokken.

Ik wist dat ik het niet alleen kon dragen. Via een vriendin vond ik een lichaamsgericht therapeut. Daar leerde ik mijn ademhaling terug te vinden, mijn lichaam te voelen zonder angst. Langzaam, heel langzaam, begon ik weer te vertrouwen op mijn eigen kracht, op de stilte in mezelf die niet meer leeg of bedreigend was.

Het was genoeg. Ik was genoeg. En dit was het einde van ons.