Het leek alsof ik opgesloten zat in een onzichtbare kooi, verstikt door manipulatie en controle. Lange tijd durfde ik niet te geloven dat ik recht had op meer, op beter. Maar ergens diep van binnen bleef een klein vuurtje branden – een hoop dat mijn leven niet altijd zo zou blijven. Na jaren van angst en onzekerheid vond ik eindelijk de kracht om los te breken. Het was geen gemakkelijke weg, maar wel de meest bevrijdende keuze die ik ooit heb gemaakt. Vandaag deel ik mijn verhaal, niet om medelijden op te wekken, maar om anderen te laten zien dat er licht is aan het einde van de tunnel. Je verdient geluk, liefde en respect – en het is nooit te laat om voor jezelf te kiezen.

Jarenlang heb ik geworsteld met grenzen. Steeds schoof ik ze op, maakte ik ze wat vager, tot ik niet meer wist waar ikzelf begon en de ander ophield. Het emotionele misbruik slokte me op, stukje bij beetje, zonder dat ik het goed en wel doorhad. Elke dag liep ik op eieren, bang om iets verkeerds te zeggen of te doen. Maar op een dag hield het op. Ik ben vertrokken, zonder om te kijken, en vond een huurhuis — klein, maar van mij alleen.

Pas toen ik alleen was, durfde ik terug te kijken. De werkelijkheid van wat er gebeurd was, kwam keihard binnen. Ik las alles wat er los en vast zat op de website van het Verdwenen Zelf. In het begin voelde ik me verloren, alsof ik geen idee had wie ik zelf eigenlijk was. Maar langzaamaan leerde ik mezelf opnieuw kennen en begreep ik hoe ongezond de situatie geweest is. In mijn eigen ruimte, tussen mijn eigen spullen, ontdekte ik dat ik wél grenzen mag hebben. Nu kies ik voor mezelf, elke dag weer. Maar het valt me soms tegen hoe lang die weg is. Hoe veel ik ook heb geleerd, ik laat nog steeds over me heen lopen. Wel door aardige mensen die ik vertrouw, maar ik zeg nog steeds veel te vaak ‘ja’ als ik eigenlijk ‘nee’ bedoel. Ik ben zo getraind op het anderen naar de zin te maken zeg maar, dat ik soms niet eens weet wat ik zelf wil. Laatst vroeg een vriend me: waar wil jij uit eten, wat vind je echt lekker? Ik had geen idee. En hoe meer hij aandrong, hoe meer ik in paniek raakte. Ik vind alles wel best zei ik nog. Maar ik merkte dat ik niet durfde te zeggen wat ik wilde, bang dat hij het niet met me eens zou zijn, bang voor boze blikken, bang voor… ja wat eigenlijk? Ik ben zo vaak bang geweest voor reacties op de meest simpele vragen dat ik meestal maar mijn mond houd. En dat terwijl ik vroeger al op de barricaden stond en als kind al voor gepeste klasgenootjes opkwam. Dat is wel klein gemaakt. Net als ik. Maar goed, ik oefen met hele kleine stapjes. En soms kijk ik om me heen in mijn eigen fijne huisje en weet ik diep van binnen: ik ben veilig. En ik blijf erbij: het is de meest bevrijdende keuze ooit om weg te gaan en opnieuw te beginnen!