Eerder die dag had ik gevraagd naar een cadeautje, maar kreeg tegenstrijdige antwoorden. ‘s Avonds gingen we uit eten, maar hij nam nauwelijks deel aan het gesprek en leek afstand te houden. De dagen erna voelde ik mij uitgeput en ziek van de emotionele spanning. Momenten die klein lijken, zoals vergeten boodschappen of laat thuiskomen, voelden zwaar en lieten me constant alert zijn.

Gesprek en confrontatie. Opgenomen op spraakrecorder. Hij wil niet dat ik wegga. Leek verdrietig en heeft beloofd vriendelijk te gaan doen. Zodat het weer goed gaat.
Heeft me genegeerd omdat hij dacht dat dat beter voor me zou zijn als hij afstand nam.
Heb hem verteld dat hij de keuze heeft: aan onze crisis te werken of ik ga weg. Met de kinderen. Reactie is ontwijkend en gelaten, einde gesprek is dat hij wil proberen aardig te zijn.

Maar ik ben gestopt met geloven dat het goedkomt. Ik kan het wel uitschreeuwen: hoor mij dan ook! Zie mij! Luister nou eens naar mijn pijn zonder meteen te zeggen dat ik overgevoelig ben, dat ik overdrijf, dat ik het zelf uitlok! Ik houd het geen dag meer uit als niemand tegen me zegt dat ze me begrijpen. Maak ik er dan zelf zo’n chaos van?

Toch probeer ik mezelf eraan te herinneren: mijn gevoelens zijn geldig. Het is begrijpelijk dat ik verdriet, frustratie en vermoeidheid voel. Ik ben niet alleen in deze ervaring, en het erkennen van mijn grenzen en emoties is een belangrijke stap in herstel.